بررسی تاثیر ارتوز جدید با مفصل هیپ داخلی پیشبرنده بر استقلال عملکردی و پارامترهای راه رفتن افراد مبتلا به آسیب نخاعی

چکیده: هدف: ارتوزهای مکانیکی، ساده ترین و رایج ترین روش برای کمک به ایستادن و راه رفتن بیماران آسیب نخاعی می باشد. از سال 1960 تا کنون تلاش های زیادی جهت ساخت ارتوز مناسب برای این بیماران انجام شده است. ارتوزهای مکانیکی ساخته شده را می توان در 3 دسته ارتوزهای سنتی، ارتوزهای رسیپروکال و ارتوزهای مدیال لینکیج قرار داد. اگرچه در مقایسه با ارتوزهای سنتی، ارتوزهای رسیپروکال باعث بهبود راه رفتن می شوند، اما ارتوزها مدیال لینکیج از مقبولیت بیشتری برخوردارند زیرا وزن و حجم کمتری دارند و بیماران قادرند بصورت مستقل آن را بپوشند و دربیاورند. در این مطالعه با استفاده از ترکیب مزایای مفاصل مدیال لینکیج و رسیپروکال به ساخت مفصل جدیدی پرداختیم و پارامترهای راه رفتن و استقلال عملکردی را با ارتوز مرسوم ایزوسنتریک مقایسه نمودیم. مواد و روش: در ابتدا مفصل جدید در نرم افزار سالیدورکز طراحی و سپس در محیط واقعی ساخته شد. قبل از انجام تست بر روی بیماران، مفصل جدید بر روی ابزار شبیه ساز فلج اندام تحتانی نصب شده و پارامترهای فضایی-مکانی و گشتاور تولیدی توسط سیتم ارزیابی شد. سپس ارتوز ساخته شده و پارامترهای راه رفتن و استقلال عملکردی با استفاده از سیستم آنالیز حرکت و پرسشنامه استقلال بین ارتوز جدید و ارتوز مرسوم رسیپروکال مقایسه گردید. یافته ها: میزان گشتاور تولیدی توسط این سیستم 09/0 نیوتن بر کیلوگرم محاسبه شد که از موارد مشابه بیشتر بود. در ارزیابی ارتوز بر روی بیماران آسیب نخاعی، طول گام و سرعت راه رفتن با ارتوز جدید نسبت به ارتوز مرسوم ایزوسنتریک رسیپروکال به ترتیب 57/28 و 9/40 درصد افزایش یافت. همچنین مدت زمان پوشیدن و درآوردن و استقلال عملکردی هنگام استفاده از ارتوز جدید بهبود یافت. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد بیماران با استفاده از ارتوز جدید در مقایسه با ارتوز مرسوم رسیپروکال با طول گام طبیعی تر و سریعتر راه می روند و استقلال بیشتری دارند.